سیزده به در
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای است به باغ و صحرا می‌رفتند و شادی می کردند و درحقیقت به این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به پایان می‌رسانیدند.
در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می ر‌فتند و به شادی و پایکوبی می پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند.
این رویداد دارای آیین‌های ویژه‌ای است که در طول تاریخ پدید آمده و اندک اندک چهره سنت به خود گرفته است. از آن جمله می‌توان آیین‌های زیر را برشمرد: گره زدن سبزه سبزه به رود سپردن خوردن کاهو و سکنجبین پختن خوراک های گوناگون به ویژه آش رشته یکی از آیین‌های این روز سبزه گره زدن است که بیشتر جوانان این کار را انجام می‌دهند.
گره زدن سبزه
به معنای گره زدن زندگی با طبیعت است که همیشه سبز و شاداب باقی بمانیم و سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می‌سپاریم و آرزو می کنیم که سالی پُر برکت و خرم داشته باشیم.
